Από το πρωί μέχρι το βράδυ
Για 'σένα μιλάνε, για 'σένα συζητάνε
Φαίνεται όλοι σε αγαπάνε
Όπου κι αν πας σ' ακολουθάνε
Για 'σένα φίλους ξεχνάνε
Και δίνουν τα πάντα λίγο μαζί σου να 'ναι
Γιατί φέρνεις χαρά αλλά και πόνο
Για 'σένα σπαταλούμε της ζωής μας όλον τον χρόνο
Σε κάναμε Θεό
Αν ήσουν άνθρωπος θα 'χες και θρόνο
Και για 'σένα φτάνουμε μέχρι και το φόνο
Γιατί αν σ' έχουμε χαιρόμαστε αν όχι ντρεπόμαστε
Πόσο παράξενα για 'σένα συμπεριφερόμαστε
Έχεις την δύναμη και κάθε ικανότητα
Να κάνεις τα όνειρα του καθενός πραγματικότητα
Χωρίς αντιρρήσεις
Για τα πάντα βρίσκεις λύσεις
Μπορείς να ανεβάσεις και να κατεβάσεις κυβερνήσεις
Για 'σένα ζούμε στο σκοτάδι
Χάσαμε το φως
Για τριάντα (30) σαν κι εσένα
Προδόθηκε κι ο Θεός
Πόσα για 'σένα ειπωθήκανε
Πόσα για 'σένα τραγούδια γραφτήκανε
Δάκρυα χυθήκανε
Όνειρα χαθήκανε
Οικογένειες διαλυθήκανε
Σφαίρες ριχτήκανε
Πόσοι τον θανάτο βρήκανε
Πόσοι για 'σένα πεινάνε
Πόσοι για 'σένα δεν γλεντάνε
Και πόσοι πεθαίνουν για 'σένα τώρα που μιλάμε
Ακούω φωνές του παρελθόντος μακρινές
Για 'σένα ζούμε σ' εποχές σκοτεινές
Σε κάναμε είδωλο και προσκυνάμε σαν ειλωλολάτρες
Σε μισάω όσο μισάω Κλεοπάτρες
Γι' αυτό φύγε από μπροστά μου να μην σε βλέπω καθόλου
Στο πρόσωπο σου βλέπω το πρόσωπο του διαβόλου...
«Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος σε δύο κυρίους
Γιατί ή θα μισήσει τον έναν και θ' αγαπήσει τον άλλον
Ή θα προσκολληθεί στον έναν και θα περιφρονήσει τον άλλον...
Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος και στον Θεό και στο χρήμα.»
Από μικρό μ' έχουνε μάθει να σ' αγαπάω
[?] το νόημα της ζωής περισσότερο να σε ζητάω
Αλλά δεν κατάφερα ποτέ να σ' αγαπήσω
Πες μου τι σου χρωστάω για να σε 'ξοφλήσω
Και να μ' αφήσεις ήσυχο
Αν είναι δυνατόν
Πόσοι για 'σένα δεν θα δούνε την βασιλεία των ουρανών
Πόσοι για 'σένα δεν θα δούνε τον παράδεισο
Θα δούνε μόνο πόνο, κόλαση και άβυσσο
Πόσοι για 'σένα ξενυχτήσανε
Μάτι δεν κλείσανε
Πόσοι φτύσανε αίμα και σ' αποκτήσανε
Πόσοι απ' τα βάσανα της ζωής λυγίσανε
Πόσοι δεν άντεξαν μέχρι το τέλος κι αυτοκτονήσανε
Πόσοι για 'σένα περνάνε δράμα
Πόσες φορές να κλάψει για 'σένα μια μάνα
Αλλάζεις χέρια σαν πουτάνα
Σαν μια βρώμα
Για 'σένα ο άνθρωπος νόμισε πως έγινε Θεός
Ξέχασε ότι είναι μόνο χώμα
Φέρνοντας μόνο πόνο στην ανθρώπιν' ιστορία
Φέρνοντας μόνο πολέμους, αδικία και βία
Πίσω από κάθε βρωμιά, εσύ είσαι η αιτία
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον δεκαέξι δεκατρία (16:13)
«Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος σε δύο κυρίους
Γιατί ή θα μισήσει τον έναν και θ' αγαπήσει τον άλλον
Ή θα προσκολληθεί στον έναν και θα περιφρονήσει τον άλλον...
Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος και στον Θεό και στο χρήμα.»
Για 'σένα μιλάνε, για 'σένα συζητάνε
Φαίνεται όλοι σε αγαπάνε
Όπου κι αν πας σ' ακολουθάνε
Για 'σένα φίλους ξεχνάνε
Και δίνουν τα πάντα λίγο μαζί σου να 'ναι
Γιατί φέρνεις χαρά αλλά και πόνο
Για 'σένα σπαταλούμε της ζωής μας όλον τον χρόνο
Σε κάναμε Θεό
Αν ήσουν άνθρωπος θα 'χες και θρόνο
Και για 'σένα φτάνουμε μέχρι και το φόνο
Γιατί αν σ' έχουμε χαιρόμαστε αν όχι ντρεπόμαστε
Πόσο παράξενα για 'σένα συμπεριφερόμαστε
Έχεις την δύναμη και κάθε ικανότητα
Να κάνεις τα όνειρα του καθενός πραγματικότητα
Χωρίς αντιρρήσεις
Για τα πάντα βρίσκεις λύσεις
Μπορείς να ανεβάσεις και να κατεβάσεις κυβερνήσεις
Για 'σένα ζούμε στο σκοτάδι
Χάσαμε το φως
Για τριάντα (30) σαν κι εσένα
Προδόθηκε κι ο Θεός
Πόσα για 'σένα ειπωθήκανε
Πόσα για 'σένα τραγούδια γραφτήκανε
Δάκρυα χυθήκανε
Όνειρα χαθήκανε
Οικογένειες διαλυθήκανε
Σφαίρες ριχτήκανε
Πόσοι τον θανάτο βρήκανε
Πόσοι για 'σένα πεινάνε
Πόσοι για 'σένα δεν γλεντάνε
Και πόσοι πεθαίνουν για 'σένα τώρα που μιλάμε
Ακούω φωνές του παρελθόντος μακρινές
Για 'σένα ζούμε σ' εποχές σκοτεινές
Σε κάναμε είδωλο και προσκυνάμε σαν ειλωλολάτρες
Σε μισάω όσο μισάω Κλεοπάτρες
Γι' αυτό φύγε από μπροστά μου να μην σε βλέπω καθόλου
Στο πρόσωπο σου βλέπω το πρόσωπο του διαβόλου...
«Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος σε δύο κυρίους
Γιατί ή θα μισήσει τον έναν και θ' αγαπήσει τον άλλον
Ή θα προσκολληθεί στον έναν και θα περιφρονήσει τον άλλον...
Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος και στον Θεό και στο χρήμα.»
Από μικρό μ' έχουνε μάθει να σ' αγαπάω
[?] το νόημα της ζωής περισσότερο να σε ζητάω
Αλλά δεν κατάφερα ποτέ να σ' αγαπήσω
Πες μου τι σου χρωστάω για να σε 'ξοφλήσω
Και να μ' αφήσεις ήσυχο
Αν είναι δυνατόν
Πόσοι για 'σένα δεν θα δούνε την βασιλεία των ουρανών
Πόσοι για 'σένα δεν θα δούνε τον παράδεισο
Θα δούνε μόνο πόνο, κόλαση και άβυσσο
Πόσοι για 'σένα ξενυχτήσανε
Μάτι δεν κλείσανε
Πόσοι φτύσανε αίμα και σ' αποκτήσανε
Πόσοι απ' τα βάσανα της ζωής λυγίσανε
Πόσοι δεν άντεξαν μέχρι το τέλος κι αυτοκτονήσανε
Πόσοι για 'σένα περνάνε δράμα
Πόσες φορές να κλάψει για 'σένα μια μάνα
Αλλάζεις χέρια σαν πουτάνα
Σαν μια βρώμα
Για 'σένα ο άνθρωπος νόμισε πως έγινε Θεός
Ξέχασε ότι είναι μόνο χώμα
Φέρνοντας μόνο πόνο στην ανθρώπιν' ιστορία
Φέρνοντας μόνο πολέμους, αδικία και βία
Πίσω από κάθε βρωμιά, εσύ είσαι η αιτία
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον δεκαέξι δεκατρία (16:13)
«Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος σε δύο κυρίους
Γιατί ή θα μισήσει τον έναν και θ' αγαπήσει τον άλλον
Ή θα προσκολληθεί στον έναν και θα περιφρονήσει τον άλλον...
Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος και στον Θεό και στο χρήμα.»
( (John Wu) )
www.ChordsAZ.com