[Lyric] Þat er stormr ok bláköld vatnssmíðin litar regna borg (rstir lfsins)

Þat er stormr ok blákǫld vatnssmíðin litar regna borg
Verǫldin er í spennu ok regnsals ræsir
Ljós fylgir þrumunni ok minning úr æsku minni fyllir mig af ǫrvæntingu
Niðrfǫr styttir líf
Ísheimr fjarðarins drepr alla von ok ek geng út ok lít eftir því fé sem er eftir
Vindrinn rífr af mér kinnarnar ok eitt sinn heitt blóðs valr frostnar Stormr ræðr ríkjum
Fjallgylðar þakin snjó lokast ok einangra mannalíf ok hvals búðar húð felr ísheim sjónum
Ægir, þinn ísa akr virðist svo nálægt. Njǫrðr, þín hjálp væri lífsbjǫrg
En þat stormar
Þat dregr ok fleygir allri von burt
Banda vinr, hvar hræðast fjall-Gauts fellir krafta þína nú?
Hvar bakka ǫldrnar fyrir birtingu afls þíns?
Flóðs ásynja er nærri, svo nærri!
Mér er fleygt ok Ránar vegr tekr mig ok ek gefst upp fyrir honum
Ek anda byrmǫrk ok lungnanna lǫmun
Þat verðr svart ok ek berst ekki á móti leiptra grundar stilli
Nótt án morguns í greipum þess kalda
Ísǫldr, háfs mǫrk
Dǫkkblátt tómið slekkr eldinn, þrána um betra líf handa fólki mínu Milli Ægis dættr, í hrauð í himinn upp glóðum hafs sekkr heimrinn
Skemmdr! Brotinn! Dauflеga ek sé á sjóndeildarhringnum fugla
Ek sé svart, þat er kalt, kalt
Gyllt sýndist mér vеrǫldin, svartblá endar hún milli fyllar fjalla
Brimið tekr kaldan, dáinn líkama með sér til endalausra víðáttna Haddingja lands
Frá hlýjum faðmlǫgum vetrtalsins, niðr í þungleikann
Burt frá heiminum með naglfara segls
Eitt líf slǫkknar í þenna Vindsval mǫg