[Lyric] Εγώ δεν Hμουν (Avertos (GRC))

[Chorus]

Μικρός κάπου στο δημοτικό, φοβόμουνα το τέρας που ήταν κάτω
Από το κρεβάτι μου, μα τώρα το φοβάμαι πιο πολύ γιατί βγήκε κάτω από
Αυτό και μπήκε μέσα στο κεφάλι μου
Εγώ δεν ήμουν από τα νορμάλ παιδιά που ήταν ανέμελα και παίζαν μπάλα
Έξω στο προαύλιο , ήμουν από τα παιδιά που με τις μελωδίες δακρύζαν και
Ελπίζαν πως με τις νότες τους θα φτιάξουνε το αύριο

[Verse]

Τρίτο δημοτικό ελληνικού, παιδί ανένταχτο, κλειστό, ντροπαλό με
Ψυχή αετού δαχτυλοδεικτούμενο γιατί ήταν αγαθό, μα όταν τα πήρε
Κάρφωσε με μολύβι τον διπλανό
Δεν τον υπολόγιζε κανείς, μα όταν έπιασε στυλό για πολλούς έγινε πολύς
Μέσα την τάξη για τα άλλα παιδιά ήταν αφανής, μέχρι που μπήκε στο
Τριπάκι να μεγαλώσει νωρίς
Ο χειμώνας μου προβλέπεται να ναι βαρύς, αλλά θα τον σηκώσω όπως
Και να χει μαζί με εσένα ή χωρίς, έχω μάθει να εξαρτώμαι από στόχους όχι
Από ανθρώπους γιατί στους παγετούς δεν ήταν δίπλα μου κανείς
Ευχαριστώ τα ευρώ για τις κακουχίες, χάρις αυτές ίσως και να εκτιμήσουμε
Και κάποιες αξίες, και αυτό είναι συν δεν είναι μείον, την παλεύω ακόμα τι
Και αν τα πνευμόνια βγάζουν πύον
Ζώ σε ένα τοπίο το οποίο έχει φόντο μαύρο και τα φαντάσματα της
Προεφηβείας που κυνηγούσανε δίχως αύριο, το τετράδιο δεν θα το βρείς
Άδειο, όσο το χέρι μου παίρνει φωτιά και ψηλαφεί το άπειρο
Άσκοπο! Μα τα χω βάλει με το παρελθόν, υπήρξανε καλές στιγμές, δεν
Λέω, μα εγώ ήμουν απών. εγώ δεν ήμουνα καρμπόν με τα παιδιά που
Ήταν αριστούχα, ήμουν καρμπόν με τα παιδιά που χαν σκισμένα ρούχα
Ήμουν καρμπόν με τα παιδιά που άλλα παιδιά τα βλέπανε σαν φρικιά
Ήμουν καρμπόν με τα παιδιά που δεν μιλούσανε πολύ γιατί ήταν βλέπεις
Ντροπαλά, μα όταν γράπωσαν χαρτί έβγαλαν μιλιά που ήτανε μίλια
Μπροστά
Τέλος πάντων ήρθε η ώρα να το κλείσω και μαζί να κλείσω όποιο
Βοθρόστωμα μιλά, έχω όνειρα πολλά που αν θες να καταστρέψεις πρέπει
Πρώτα να σκοτώσεις το λιοντάρι που χω μέσα στην καρδιά