Στίχοι:
[Verse 1]
Είμαι το Κτήνος από τα βάθη της θάλασσας
Δε σπας την άμυνά μου μ' αυτά τα σαγόνια
Όσοι πήγαν να επιτεθούν, ευθύς τους γάμησα τα όνειρα
Πλέον ζουν στο στομάχι μου αιώνια
Μες στη σπηλιά μου κρυμμένοι χιλιάδες θησαυροί
Που θα ονειρεύονταν να 'χουνε βασιλιάδες
Πολλοί προσπάθησαν να 'ρθουνε να τους κλέψουνε
Μα βρέθηκαν στο διάβα μου και γίνανε φυγάδες
Τα πλοκάμια μου αδιαπέραστα
Σαν να είχα 5 κεφάλια κι 11 κέρατα
Έχω πολεμήσει φίλε κάθε είδους τέρατα
Μα κάθε μου εμπόδιο το έστελνα στα πέρατα
Κάνω συλλογή από σπουδαίους πειρατές
Που 'χουν στο χέρι το σημάδι του καταραμένου
Στόχος να τους βάζω να γράφουν με το μελάνι μου
Καταραμένους στίχους, κι ας μη τους καταλαβαίνω
Μοιάζουνε τα γράματα κι οι λέξεις ζωγραφιές
Σχηματίζουν σχήματα που μου δίνουν γαλήνη
Μαύρο το μελάνι, μα χτίζουνε κάπως χρώματα
Κάθε πειρατής και το δικό του χρώμα αφήνει
Ζουν φυλακισμένοι, αλυσοδεμένοι
Και ξεχνάν σταδιακά το τι "χαρά" σημαίνει
Χάνονται στις λέξεις, Μπερδεμένες Σκέψεις
Μα μες στο βυθό, για πόσο μπορείς ν' αναπνεύσεις;
Κι έτσι σ' έναν έναν στερεύουν οι αντοχές
Κι οι παλιές τους ζωγραφιές μου μοιάζουν βαρετές
Βρίσκομαι μονίμως σε αναζήτηση για επόμενους σε πλοία και καράβια
Εμμονικά ψάχνω μαύρα σημάδια
[Refrain]
Όλοι αναζητάνε την ύλη, μα
Δεν συνυπολογίζουν ως εμπόδιο το θρύλημα
Ποιός να με κοιτάξει στα μάτια;
Όλοι τους λυγίζουν μ' ένα βλέμμα, στη ψυχή τους βγάζουν οίδημα
Είμαι επισκέπτης στο κορμί τους, μα μονάχα στην αρχή
Έπειτα μέσα τους ζω, φέρνω το σκοτάδι
Κι αν είσαι κι εσύ πειρατής που ψάχνει θησαυρό, το νου σου
Θα σε ψάξω αν έχεις το σημάδι. (x2)
[Verse 2]
...Μέχρι που κάποια μέρα ένα καράβι μικρό
Σταματημένο μου πήρε τη προσοχή
Προχώρησα και το 'δα μπαλωμένο, σχεδον κατεστραμένο
Μα το ένστικό μου μου λεγε "είναι εκεί"
Έτσι σηκώθηκα και κοίταξα, μ' αυτό που αντίκρισα
Δεν έμοιαζε με πειρατή αλλά μ' απλό παιδί
Μα το καράβι για μπαλώματα είχε χρώματα
Λέξεις γραμμένες σα ζωγραφιές σε τοιχώματα και πατώματα
Τα ξύλα ήταν βαμμένα μαύρα
Με στρώσεις από αχρησιμοποίητα μελάνια
Κι οι τρύπες, τα γδαρσίματα, μέχρι και το πανί
Ήταν κλεισμένες μ' αποχρώσεις σκούρου μπλε και γκρι
Ακίνητο και σταθερό σαν να ΄χε ρίξει άγκυρα
Μα δεν υπήρχε κάτι για να κρατιέται από 'κει
Ταυτόχρονα ασταθές, πλημμυρισμένο από τη θάλασσα
Κρατούσε στο ένα χέρι το μοναδικό κουπί
Κι η υπομονή μου υποχωρούσε σαν πλησίαζα
Βιάστηκα, ξανακοίταξα, να βρω το σημάδι πριν είναι αργά και...
Σαν μ' άκουσε, σήκωσε το ένα χέρι του ψηλά και...
Του ψυθίρησε "Migi, πάρε θέση ετοιμότητας, κι άλλο Kraken"
511
Migi Κοίτα
[Verse 1]
Είμαι το Κτήνος από τα βάθη της θάλασσας
Δε σπας την άμυνά μου μ' αυτά τα σαγόνια
Όσοι πήγαν να επιτεθούν, ευθύς τους γάμησα τα όνειρα
Πλέον ζουν στο στομάχι μου αιώνια
Μες στη σπηλιά μου κρυμμένοι χιλιάδες θησαυροί
Που θα ονειρεύονταν να 'χουνε βασιλιάδες
Πολλοί προσπάθησαν να 'ρθουνε να τους κλέψουνε
Μα βρέθηκαν στο διάβα μου και γίνανε φυγάδες
Τα πλοκάμια μου αδιαπέραστα
Σαν να είχα 5 κεφάλια κι 11 κέρατα
Έχω πολεμήσει φίλε κάθε είδους τέρατα
Μα κάθε μου εμπόδιο το έστελνα στα πέρατα
Κάνω συλλογή από σπουδαίους πειρατές
Που 'χουν στο χέρι το σημάδι του καταραμένου
Στόχος να τους βάζω να γράφουν με το μελάνι μου
Καταραμένους στίχους, κι ας μη τους καταλαβαίνω
Μοιάζουνε τα γράματα κι οι λέξεις ζωγραφιές
Σχηματίζουν σχήματα που μου δίνουν γαλήνη
Μαύρο το μελάνι, μα χτίζουνε κάπως χρώματα
Κάθε πειρατής και το δικό του χρώμα αφήνει
Ζουν φυλακισμένοι, αλυσοδεμένοι
Και ξεχνάν σταδιακά το τι "χαρά" σημαίνει
Χάνονται στις λέξεις, Μπερδεμένες Σκέψεις
Μα μες στο βυθό, για πόσο μπορείς ν' αναπνεύσεις;
Κι έτσι σ' έναν έναν στερεύουν οι αντοχές
Κι οι παλιές τους ζωγραφιές μου μοιάζουν βαρετές
Βρίσκομαι μονίμως σε αναζήτηση για επόμενους σε πλοία και καράβια
Εμμονικά ψάχνω μαύρα σημάδια
[Refrain]
Όλοι αναζητάνε την ύλη, μα
Δεν συνυπολογίζουν ως εμπόδιο το θρύλημα
Ποιός να με κοιτάξει στα μάτια;
Όλοι τους λυγίζουν μ' ένα βλέμμα, στη ψυχή τους βγάζουν οίδημα
Είμαι επισκέπτης στο κορμί τους, μα μονάχα στην αρχή
Έπειτα μέσα τους ζω, φέρνω το σκοτάδι
Κι αν είσαι κι εσύ πειρατής που ψάχνει θησαυρό, το νου σου
Θα σε ψάξω αν έχεις το σημάδι. (x2)
[Verse 2]
...Μέχρι που κάποια μέρα ένα καράβι μικρό
Σταματημένο μου πήρε τη προσοχή
Προχώρησα και το 'δα μπαλωμένο, σχεδον κατεστραμένο
Μα το ένστικό μου μου λεγε "είναι εκεί"
Έτσι σηκώθηκα και κοίταξα, μ' αυτό που αντίκρισα
Δεν έμοιαζε με πειρατή αλλά μ' απλό παιδί
Μα το καράβι για μπαλώματα είχε χρώματα
Λέξεις γραμμένες σα ζωγραφιές σε τοιχώματα και πατώματα
Τα ξύλα ήταν βαμμένα μαύρα
Με στρώσεις από αχρησιμοποίητα μελάνια
Κι οι τρύπες, τα γδαρσίματα, μέχρι και το πανί
Ήταν κλεισμένες μ' αποχρώσεις σκούρου μπλε και γκρι
Ακίνητο και σταθερό σαν να ΄χε ρίξει άγκυρα
Μα δεν υπήρχε κάτι για να κρατιέται από 'κει
Ταυτόχρονα ασταθές, πλημμυρισμένο από τη θάλασσα
Κρατούσε στο ένα χέρι το μοναδικό κουπί
Κι η υπομονή μου υποχωρούσε σαν πλησίαζα
Βιάστηκα, ξανακοίταξα, να βρω το σημάδι πριν είναι αργά και...
Σαν μ' άκουσε, σήκωσε το ένα χέρι του ψηλά και...
Του ψυθίρησε "Migi, πάρε θέση ετοιμότητας, κι άλλο Kraken"
511
Migi Κοίτα
( SHINICHI 511 )
www.ChordsAZ.com