[Lyric] Little Nightmares (Atexnoi Paliatsoi (GRC))

Έχω πέσει χαμηλά, μάλλον μόνος μου πηγαίνω
Εκεί που οι εφιάλτες μου παίρνουν σάρκα κι οστά
Και θα 'θελα πολλές φορές αλήθεια να μη ξέρω
Για πιο λόγο τα πράγματα είναι αποπνικτικά
Και κάνω από επιλογή πως δεν καταλαβαίνω
Βυθίζομαι στη θλίψη μου κι εκεί μέσα ειν' απλά
Και νοσταλγώ συχνά κάποια από 'κείνα που δεν έχω
Και σε φαντάζομαι με τα μάτια κλειστά
Να νιώθω που και που όλα αυτά που δεν αντέχω
Αυτά που άφησα πίσω μου υποτίθεται μ' από πίσω τους τρέχω, τρέχω
Μα από πίσω τους τρέχω, τρέχω
Και σε ακούω στο κεφάλι μου ξανά
Τα πάντα τόσο γνώριμα και τόσο ξένα πια
Δε μου κάνει διάφορα
Κι ας έδινα τα πάντα να το ζω πρώτη φορά
Να σταματούσα να πεθαίνω, μοιάζουν όλα τόσο αργά
Να 'δινα την καρδιά μου, εκεί που μ' αγαπάν'
Να πάψουν να με πνίγουν όλα αυτά που μ' ακουμπάν'
Όταν πέφτω στο κρεβάτι μου και στ' όνειρα μου έρθεις, να μην το θυμάμαι καν
Έλα όμως που τα θέλω μου από μόνα τους μιλαν' και την ένταση ανεβάζω
Αυτό συμβαίνει όταν τίποτα δε με γεμίζει
Μοιάζω με πτώμα που έχει μήνες να θαφτεί και ξέρω από μέσα μου πως συνεχώς αδειάζω
Κι αναζητώ πάντα σε όλα την αρχή, τη διάρκεια, το τέλος όταν έρχεται τρομάζω
Στιγμές που σκέφτομαι να 'μουν ακόμα εκεί
Μα τώρα που το γράφω είναι αλήθεια πως διστάζω
Να κάνω αυτό το βήμα, μοιάζουν όλα τόσο αβέβαια
Και δεν έχω να πω μάλλον τίποτα παραπάνω
Νιώθω πως το κουράζω, το κόβω και μοιράζω
Κι ας ξέρω πως εκτίθεμ' όταν στο χαρτί τα βγάζω (x2)
Κι ας ξέρω πως εκτίθεμαι

Χειμώνιασε κι είμαι να γράφω
Χειμώνας ένας απ' τους λόγους που θα πάψω να υπάρχω
Κι είπα θα 'ρθω, θα 'ρθω μόνο άμα το θέλεις, θα 'ρθω
Θα 'θελα να 'χω, το θολό μου βλέμμα αντίκρυ στο δικό σου
Αν είσαι ψέμα φανερώσου
Αν είσαι εδώ, μυαλό μου συγκεντρώσου ρε βγάλ' το απ' το μυαλό σου
Χειμώνιασε χειμώνας απ' τα χρόνια που λησμόνισα
Είμ' από 'κείνους που δε μόνιασαν με τους εαυτούς τους που αυτοκτόνησαν μπας και βρουν τους δικούς τους
Γι' αυτούς, τους καταραμένους μας εαυτούς, ξένους και θλιμμένους
Μετά τη μάσκα κι άστα πολλά λόγια η ζωή είναι ταλαιπώρια τουλάχιστον η μισή τέλεια και παύλα
Κι όπως πάντα βάζω κόμμα, φλυαρώ
Σαν να μιλάω ακόμα με το νερό
Κι η ύπαρξη να κρύβεται στο βήχα
Κι η μιζέρια στην άσπρη τρίχα
Είμαι σπίθα για να κάψουμε μπάτσους και φασίστες για λόγους εκπαιδευτικούς
Παιδιά μη καίτε δάση μα αστούς περαστικούς
Παιδιά δεν είναι φάση στ' αστικά με πανικούς
Αν μ' ακούς έχεις πονέσει
Αν με νιώθεις έστω και λίγο σου αρέσει να πονάς
Μη μιλάς, ποντάρω το ξημέρωμα για μας κι αγνά ηλιοβασιλέματα
Κι όπως ο ήλιος στον ορίζοντα της θάλασσας βουτάς