[Lyric] Margalida (Alid Sans)

Ère coma tocar damb era man eth cèu
Ère com aqueth finau que acabè damb interrogant
Ère coma eth Solei que trè eth cap quan ve arribar era primauera
Ère d’un tacte tan doç, auie un gust tan intens... e un talent especiau!

E ara l’an deishada sense sénter, ne veir, ne parlar, ne escotar
Per èster diferenta, l’an embarrada en un cornèr
L’an exiliada e desterrada

Sе me trinque eth còr, е se me gèle era sang
Damb cada viatge que Margalida me ditz:

A on s’an quedat totes es flors d’abriu?
A on s’an quedat?
A on s’a metut era flaira d’ostiu?
A on s’a metut e per qué non ei aciu?
E a on s’amague era aigua d’aguest arriu?
Non tròbi era mèrca des mèns pès en solèr!

A on s’a metut tota aquera gent que tracte as demès
Coma volerie èster tractada?
E a on s’amaguen era bontat e era sinceritat?
Non tròbi era estèla que me prometie Orient!
A on s’an quedat?
Ai, ai, ai!
A on s’an quedat?

Margalida non agarres pòur, que eth tòn coratge non vage endarrèr
Margalida se sentes que non pòs jo serè aciu enquia arténher que:

Non pares de pensar que se bèth dia t’as de hèr vielha
Non ei tà deisha’c estar, non ei tà parar de caminar...

Non pares de pensar que se bèth dia t’as de hèr vielha
Non ei tà deisha’c estar, non ei tà parar de caminar!!!

A on s’an quedat, a on s’a metut
Totes es flors d’abriu e era flaira d’ostiu?

Non sai a on s’an quedat...