میخوای چقدر برگردی عقب
(میخوای برسی اینجا؟)
که بری جلو، راه فراری نیست
حداقل از خودت
میخوام خاطراتم نمونن پیشم
میمونم تبدیل به همون هم میشم
گذشت و باز همون رنگی ام
آدم ها رد میشن و از رو من میرن
نه غمگین ام، نه در میرم
فقط صدم ثانیه هام هدر میرن
یه قرنطینه توو قرنطینه ام
توو مشت کمانم رو میگیرم عقب میرم
پرواز بالاتر از ابر هاست
اون بالا کلی عقاب تنهاست
جشن زمینی ها دوباره برپاست
بادبادک هاشون توو غباره در باد
جنگ ها رو فراموش کردن
دیگه توو رگی شدن و در آغوش رفتن
تبدیل به پرچمش کردن
اون نیزه هایی که سرها روش رفتن
جنگل رو دفترش کردن
اونقدر که ننوشتن جمعش کردن
جماعتی تووی صف نشستن
بگن برای ما بوده ضربدرش کمتر
پای منبر رو منقلش کردن
رفیق های صمیمی رو عنبرش کردن
درست نشد از هر روش رفتم
برای همین بال هام رو پَر پَرش کردن
پای پیاده به جنگلش رفتم
همه طبیعت من رو سرزنش کردن
در رو روو به هر کَسش بستم
هر کی که هست بود رو هست ترش کردم
فهمیدم فقط سخت ترش کردم
بال هام در اومده مقصدش دستم
سرزمینی نیست سبز تر از قبلم و
همه ترس های قبلاً از مرگم
پرنده بالش بازه
گذاشت هرچی توو توانش داشت
مونده یه راک استار
این ها رو ببینی تووی خوابت داش
برنده ی راهت باش
کل بازی مثل دانشگاهست
میشه نجاتش داد
مرد توو آینه رو کامل ساخت
داداش قدیمی، دمدمی مزاج
من همونم که همه یه روز کف زدیم براش
که وضع خوبم روو مرامم تاثیری نداشت
با تن لت و پارم هنوز میکنم تلاش
که من لای تیغه های پرگار شدم این
پس زندگی من رو باید صد بار کنن فیلم
که هر بار پریدیم بی ترس از بلندی
به جای شاخه ریشه ها رو اصلاح میکردیم
دیگه طرف ما تنِ لشی نیست
اینجا دست های خونی توو ما تنها بدی نیست
دنیا رقص اسلحست و اصلاً برادری نیست
زن، توو آدم ها برابری نیست
نه، داشی مال من نیست
دنیای پُر بُت پُر تندیس
قله میشه یه روزی چند تا سنگ ریز
افسانه میشه یه روز حتی چنگیز
من اهل جای دیگه ام، خداشون رو دیدم
محبتی تووش بود که درد شد توو سینه ام
من همون ساقیشونم که سیبشون رو چیدم
پس آدم تر از باقیشونم، حس کنن چی میگم
آموزش آزمون بوده این چرخ و چرخه
که داستان بقا داره رووی همین میچرخه
یه پرانتز هم باز بزار لای کل حرف هات
که شاید یه روز نفهمییات عوض بشه رنگت
به موش پول دادن حاجی مار بخوره
به شکم های گشنشون کارد بخوره
که ندیدیم جز – کار بکنه
فقط بلده روو دوش ماها پارک بکنه
زور مِی این خاک قرضی چرخ کج اقتصاد
باور های تلخ و کهنه گشنگی اجتماع
همه به هم میزنن و اینجا مُرده اعتماد
سطحی دیدی دم دستی ادعای ابتلا
که نه تو نه من مقصر نبودیم
که نبود و نگرد ما زخمی و کبودیم
که شعر من و تو شکلی از شاپرک سازی بود
توو شک شروع تمام این شامورتی بازی بود
که کردیم و خوردیم و آخ هم نگفتیم
توو کوره های گرم تر از آهن میپختیم
جالب اینجاست میگفتن که من و تو این کوریم
فهمیدن ما هم همین که بد نباشیم خوبیم
من نم نم به شهرت باریدم
من سوختم از تابیدن
ببین مشتی آسمونی ام
هنوز هم روو ابر ها راه میرم
ولی بی دلیل منم تا انقضا دین روو زمین
با چهار تا دونه تحسین هم انگیزه همیم
نه زیادیم نه کمیم، نه قبلیم و نه بعدیم
چون همه خوبا بد میشن از زاویه بعدی
پرنده بالش بازه
گذاشت هرچی توو توانش داشت
مونده یه راک استار
این ها رو ببینی تووی خوابت داش
برنده ی راهت باش
کل بازی مثل دانشگاهست
میشه نجاتش داد
مرد توو آینه رو کامل ساخت
پرنده بالش بازه
گذاشت هرچی توو توانش داشت
مونده یه راک استار
این ها رو ببینی تووی خوابت داش
برنده ی راهت باش
کل بازی مثل دانشگاهست
میشه نجاتش داد
مرد توو آینه رو کامل ساخت
(میخوای برسی اینجا؟)
که بری جلو، راه فراری نیست
حداقل از خودت
میخوام خاطراتم نمونن پیشم
میمونم تبدیل به همون هم میشم
گذشت و باز همون رنگی ام
آدم ها رد میشن و از رو من میرن
نه غمگین ام، نه در میرم
فقط صدم ثانیه هام هدر میرن
یه قرنطینه توو قرنطینه ام
توو مشت کمانم رو میگیرم عقب میرم
پرواز بالاتر از ابر هاست
اون بالا کلی عقاب تنهاست
جشن زمینی ها دوباره برپاست
بادبادک هاشون توو غباره در باد
جنگ ها رو فراموش کردن
دیگه توو رگی شدن و در آغوش رفتن
تبدیل به پرچمش کردن
اون نیزه هایی که سرها روش رفتن
جنگل رو دفترش کردن
اونقدر که ننوشتن جمعش کردن
جماعتی تووی صف نشستن
بگن برای ما بوده ضربدرش کمتر
پای منبر رو منقلش کردن
رفیق های صمیمی رو عنبرش کردن
درست نشد از هر روش رفتم
برای همین بال هام رو پَر پَرش کردن
پای پیاده به جنگلش رفتم
همه طبیعت من رو سرزنش کردن
در رو روو به هر کَسش بستم
هر کی که هست بود رو هست ترش کردم
فهمیدم فقط سخت ترش کردم
بال هام در اومده مقصدش دستم
سرزمینی نیست سبز تر از قبلم و
همه ترس های قبلاً از مرگم
پرنده بالش بازه
گذاشت هرچی توو توانش داشت
مونده یه راک استار
این ها رو ببینی تووی خوابت داش
برنده ی راهت باش
کل بازی مثل دانشگاهست
میشه نجاتش داد
مرد توو آینه رو کامل ساخت
داداش قدیمی، دمدمی مزاج
من همونم که همه یه روز کف زدیم براش
که وضع خوبم روو مرامم تاثیری نداشت
با تن لت و پارم هنوز میکنم تلاش
که من لای تیغه های پرگار شدم این
پس زندگی من رو باید صد بار کنن فیلم
که هر بار پریدیم بی ترس از بلندی
به جای شاخه ریشه ها رو اصلاح میکردیم
دیگه طرف ما تنِ لشی نیست
اینجا دست های خونی توو ما تنها بدی نیست
دنیا رقص اسلحست و اصلاً برادری نیست
زن، توو آدم ها برابری نیست
نه، داشی مال من نیست
دنیای پُر بُت پُر تندیس
قله میشه یه روزی چند تا سنگ ریز
افسانه میشه یه روز حتی چنگیز
من اهل جای دیگه ام، خداشون رو دیدم
محبتی تووش بود که درد شد توو سینه ام
من همون ساقیشونم که سیبشون رو چیدم
پس آدم تر از باقیشونم، حس کنن چی میگم
آموزش آزمون بوده این چرخ و چرخه
که داستان بقا داره رووی همین میچرخه
یه پرانتز هم باز بزار لای کل حرف هات
که شاید یه روز نفهمییات عوض بشه رنگت
به موش پول دادن حاجی مار بخوره
به شکم های گشنشون کارد بخوره
که ندیدیم جز – کار بکنه
فقط بلده روو دوش ماها پارک بکنه
زور مِی این خاک قرضی چرخ کج اقتصاد
باور های تلخ و کهنه گشنگی اجتماع
همه به هم میزنن و اینجا مُرده اعتماد
سطحی دیدی دم دستی ادعای ابتلا
که نه تو نه من مقصر نبودیم
که نبود و نگرد ما زخمی و کبودیم
که شعر من و تو شکلی از شاپرک سازی بود
توو شک شروع تمام این شامورتی بازی بود
که کردیم و خوردیم و آخ هم نگفتیم
توو کوره های گرم تر از آهن میپختیم
جالب اینجاست میگفتن که من و تو این کوریم
فهمیدن ما هم همین که بد نباشیم خوبیم
من نم نم به شهرت باریدم
من سوختم از تابیدن
ببین مشتی آسمونی ام
هنوز هم روو ابر ها راه میرم
ولی بی دلیل منم تا انقضا دین روو زمین
با چهار تا دونه تحسین هم انگیزه همیم
نه زیادیم نه کمیم، نه قبلیم و نه بعدیم
چون همه خوبا بد میشن از زاویه بعدی
پرنده بالش بازه
گذاشت هرچی توو توانش داشت
مونده یه راک استار
این ها رو ببینی تووی خوابت داش
برنده ی راهت باش
کل بازی مثل دانشگاهست
میشه نجاتش داد
مرد توو آینه رو کامل ساخت
پرنده بالش بازه
گذاشت هرچی توو توانش داشت
مونده یه راک استار
این ها رو ببینی تووی خوابت داش
برنده ی راهت باش
کل بازی مثل دانشگاهست
میشه نجاتش داد
مرد توو آینه رو کامل ساخت
( Reza Pishro )
www.ChordsAZ.com