[Lyric] Wędrówka przez nocny bezkres (Nyctophilia)

Utkany z mgieł, iskrzący wśród gwiezdnych płomieni
Prowadzący ku nieskończonym łąkom
Mieniących się od mroźnego oddechu zimy
Nocny szlak, wiedzie mnie ku szczytom
Szczytom pradawnej mądrości
Szlak ten, wypełniony jest goryczą i smutkiem
Czy końcem drogi jest życia kres?

Przedzierając się przez mrok zmierzając do nowego życia
Odrzucając troski człowieczeństwa które zatruwają moją dusze
Czas przebudzić się ze snu I wyplenić zatrute korzenie
I sięgnąć ponad bramy wiedzy
Z których wyrastają porażek wspomnienia
Odrodzę się z popiołów cierpienia

W przeszłości dane mi było błądzić bez końca
Po tych lasach zmrożonych oddechеm zimy
Teraz już wiosenny wiatr wskazuje mą drogę
Szlak do którеgo ma dusza pragnie
Podążać
Prowadzi mnie w przemiany krąg
Nadszedł koniec zimy
Z bólem w sercu podążam w nieznane mi rejony
Znajdując się na krawędzi istnienia