‘’ Έχεις φύγει για πάντα
Κ’ ίσως, έχεις πεθάνει
Μάλλον έχεις πεθάνει κ’ έχεις φύγει για πάντα
Έτσι γίνεται πάντα; ‘’
Είναι το σύρμα σκουριασμένο δεν ραπάρω στο μικρόφωνο
Βγάζω ψυχή και βάζω χρώμα σε κάθε εμπόδιο
Φορώντας τη στολή, στο ένα πόδι ισορροπώντας
Μου φαίνονται αστεία, όλα λύνονται ρωτώντας
Χωρίς να το καταλάβω η παράσταση ξεκίνησε
Η θλίψη μου δεν έφυγε, πρέπει να γελάω
Να δείχνω στον κοσμάκη πως η πόλη σας με ξύπνησε
Εγώ πάνω απ’ αυτή, την πόλη πετάω
Στο κενό μοιάζει ρομαντικό
Σαν στοίχος αναρχικού
Πάνω βαμμένος σε τοίχο κάποιου μικροαστού
Με χρώμα κόκκινο και μαύρο χρώμα
Κόκκινο και μαύρο
Κόκκινο για τις πληγές μου και μαύρο για όσα δε φτάνω
Μ’ έναν, φόβο να μην έρθει η μέρα που θα χάσω την ισορροπία μου
Μέσα στη μέθη, στη μέση μιας αυλαίας να βρεθώ δίχως συναίσθημα
Δίχως αγάπη όλα να μοιάζουν πιο ευαίσθητα
Μ’ αυτό το φόβο από τότε που γεννήθηκα εδώ πέρα
Ν’ αγαπάω τη νύχτα και να δειλιάζω την ημέρα
Χωρίς, να ‘χω ομπρέλα περπατάω στη βροχή
Στο ακροβατικό μου έλα να πεθάνουμε μαζί, χαμογελαστοί
Γοητευμένοι και τρελοί χωρίς κάποια ουσία
Ερωτευμένοι και γυμνοί, στο σχοινί πάνω εκεί
Μόνοι μας να ταξιδέψουμε
Ν’ αφήσουμε τα άσχημα τη ζωή μας να πλέξουνε
Αυτή εδώ είναι η γενιά μας
Χαθήκανε τα πρότυπά μας
Πετάξαμε τα όνειρά μας
Και μόνοι μας μέσ’ το χάος καήκαμε στη φωτιά μας
Αυτή εδώ είναι η γενιά μας
Χαθήκανε τα πρότυπά μας
Πετάξαμε τα όνειρά μας
Και μόνοι μας μέσ’ το χάος καήκαμε στη φωτιά μας
Εκπέμπω απ’ τη γενιά με τα αρρωστημένα νιάτα
Που σε κρίνουν απ’ τα ρούχα κι απ’ τα γαμημένα φράγκα
Απ’ το κούρεμα που έχεις, απ’ το προφίλ στο Facebook
Πληρώνουν φωτογράφους για να νιώσουν λίγο famous
Αναλόγως με τα likes είσαι πιο σημαντικός
Όσο με πιο πολλούς έχεις κάνει κάτι είσαι και πιο αρεστός από τους γύρω
Ξεπουλιούνται για το τζίρο
Και άμα, δε δείξεις κώλο θα σε βγάλουν από φίλο
Μόνο, τους στέκει τα κλαμπάκια, τα μπουρδέλα, τα μπουζούκια
Τα κουτούκια είναι λίγα για τα γαμημένα φράγκα τους
Εμείς δε μάθαμε να ζούμε μέσ’ τα λούσα
Γαμάγαμε την αδερφή, τη θειά τους και τη μάνα τους
Εγώ δε πούλησα μαγκιά, ακούς ρε μάγκα;
Μέσα από τα λόγια μου προσπάθησα να δείξω όλα όσα με πονάνε ρε
Δε σου κάνω πλάκα, δε φόρεσα φαρδιά, χωρίς λόγο έτσι τζάμπα
Σήμερα φωνάζω, χτυπιέμαι, σπάω αλυσίδες
Οι θύμησες μου γίνανε ασπίδες και λεπίδες
Τον λαιμό μου για να βρω τον εαυτό μου
Χαράμισα τον στυλό μου ρε
Για το σάπιο όνειρό μου
Οι ραπάδες τώρα πια είναι περισσότεροι και από τους παπάδες
Στυλό πιάσανε όλες οι κουφάλες
Μα για τη φήμη και τη δόξα σου το παίζουν άντρες
Γελάω μοναχός μου μέσα από τις χαραμάδες
Αυτή εδώ είναι η γενιά μας
Χαθήκανε τα πρότυπά μας
Πετάξαμε τα όνειρά μας
Και μόνοι μας μέσ’ το χάος καήκαμε στη φωτιά μας
Αυτή εδώ είναι η γενιά μας
Χαθήκανε τα πρότυπά μας
Πετάξαμε τα όνειρά μας
Και μόνοι μας μέσ’ το χάος καήκαμε στη φωτιά μας
Κ’ ίσως, έχεις πεθάνει
Μάλλον έχεις πεθάνει κ’ έχεις φύγει για πάντα
Έτσι γίνεται πάντα; ‘’
Είναι το σύρμα σκουριασμένο δεν ραπάρω στο μικρόφωνο
Βγάζω ψυχή και βάζω χρώμα σε κάθε εμπόδιο
Φορώντας τη στολή, στο ένα πόδι ισορροπώντας
Μου φαίνονται αστεία, όλα λύνονται ρωτώντας
Χωρίς να το καταλάβω η παράσταση ξεκίνησε
Η θλίψη μου δεν έφυγε, πρέπει να γελάω
Να δείχνω στον κοσμάκη πως η πόλη σας με ξύπνησε
Εγώ πάνω απ’ αυτή, την πόλη πετάω
Στο κενό μοιάζει ρομαντικό
Σαν στοίχος αναρχικού
Πάνω βαμμένος σε τοίχο κάποιου μικροαστού
Με χρώμα κόκκινο και μαύρο χρώμα
Κόκκινο και μαύρο
Κόκκινο για τις πληγές μου και μαύρο για όσα δε φτάνω
Μ’ έναν, φόβο να μην έρθει η μέρα που θα χάσω την ισορροπία μου
Μέσα στη μέθη, στη μέση μιας αυλαίας να βρεθώ δίχως συναίσθημα
Δίχως αγάπη όλα να μοιάζουν πιο ευαίσθητα
Μ’ αυτό το φόβο από τότε που γεννήθηκα εδώ πέρα
Ν’ αγαπάω τη νύχτα και να δειλιάζω την ημέρα
Χωρίς, να ‘χω ομπρέλα περπατάω στη βροχή
Στο ακροβατικό μου έλα να πεθάνουμε μαζί, χαμογελαστοί
Γοητευμένοι και τρελοί χωρίς κάποια ουσία
Ερωτευμένοι και γυμνοί, στο σχοινί πάνω εκεί
Μόνοι μας να ταξιδέψουμε
Ν’ αφήσουμε τα άσχημα τη ζωή μας να πλέξουνε
Αυτή εδώ είναι η γενιά μας
Χαθήκανε τα πρότυπά μας
Πετάξαμε τα όνειρά μας
Και μόνοι μας μέσ’ το χάος καήκαμε στη φωτιά μας
Αυτή εδώ είναι η γενιά μας
Χαθήκανε τα πρότυπά μας
Πετάξαμε τα όνειρά μας
Και μόνοι μας μέσ’ το χάος καήκαμε στη φωτιά μας
Εκπέμπω απ’ τη γενιά με τα αρρωστημένα νιάτα
Που σε κρίνουν απ’ τα ρούχα κι απ’ τα γαμημένα φράγκα
Απ’ το κούρεμα που έχεις, απ’ το προφίλ στο Facebook
Πληρώνουν φωτογράφους για να νιώσουν λίγο famous
Αναλόγως με τα likes είσαι πιο σημαντικός
Όσο με πιο πολλούς έχεις κάνει κάτι είσαι και πιο αρεστός από τους γύρω
Ξεπουλιούνται για το τζίρο
Και άμα, δε δείξεις κώλο θα σε βγάλουν από φίλο
Μόνο, τους στέκει τα κλαμπάκια, τα μπουρδέλα, τα μπουζούκια
Τα κουτούκια είναι λίγα για τα γαμημένα φράγκα τους
Εμείς δε μάθαμε να ζούμε μέσ’ τα λούσα
Γαμάγαμε την αδερφή, τη θειά τους και τη μάνα τους
Εγώ δε πούλησα μαγκιά, ακούς ρε μάγκα;
Μέσα από τα λόγια μου προσπάθησα να δείξω όλα όσα με πονάνε ρε
Δε σου κάνω πλάκα, δε φόρεσα φαρδιά, χωρίς λόγο έτσι τζάμπα
Σήμερα φωνάζω, χτυπιέμαι, σπάω αλυσίδες
Οι θύμησες μου γίνανε ασπίδες και λεπίδες
Τον λαιμό μου για να βρω τον εαυτό μου
Χαράμισα τον στυλό μου ρε
Για το σάπιο όνειρό μου
Οι ραπάδες τώρα πια είναι περισσότεροι και από τους παπάδες
Στυλό πιάσανε όλες οι κουφάλες
Μα για τη φήμη και τη δόξα σου το παίζουν άντρες
Γελάω μοναχός μου μέσα από τις χαραμάδες
Αυτή εδώ είναι η γενιά μας
Χαθήκανε τα πρότυπά μας
Πετάξαμε τα όνειρά μας
Και μόνοι μας μέσ’ το χάος καήκαμε στη φωτιά μας
Αυτή εδώ είναι η γενιά μας
Χαθήκανε τα πρότυπά μας
Πετάξαμε τα όνειρά μας
Και μόνοι μας μέσ’ το χάος καήκαμε στη φωτιά μας
( AkroVatis )
www.ChordsAZ.com