[Lyric] Kravsmannen (Arne Garborg)

Ho ligg um Natt i Benken sin
og lyder paa den tunge Vind,
som læt og græt um Stova.
Og Timar sig so smaatt um Senn.
Ho frys og skjelv og stundom brenn;
og aldri fær ho sova.

Som so ho ligg der mod og ør,
det bankar hardt paa Ute-Dør,
og henne just det varar.
Ho upp og ut og kring seg ser.
Er Folk paa Veg i slikt eit Vêr?
— Ho spỳrr, men ingin svarar.

Tri Gongir slik ho fara maa;
men inkje Liv der er aa sjaa.
Daa maa ho ottast Faare.
Ho breider seg i Benken ned,
og so med Munnen att ho bed
tri Gongir Fadervaare.
Som der ho ligg i Sveitelaug,
paa Golve blaanar fram ein Draug
som upp av Jordi skotin.

Han stend og stirer still og kvit.
So hinkar han aat Sengi hit;
tungt dreg han eine Foten.

Av Rædsla nòmi ligg ho kald
og kjenner seg i Daudmanns Vald,
og Halsen inn seg snører.
Den daude med sin valne Arm
fùmlar seg inn aat strøypte Barm
og ved det Bein-Bròt rører.

«D’er mitt, d’er mitt,» han mullar haas;
«du braut den sterke Vigsle-Laas
og stal mi Kneskjel-Spilre;
kom att, kom att, legg Beine ned;
fyrr fær eg ikkje Kvile-Fred,
men maa som Dauding vildre.»

Han kverv; og smaatt ho vaknar or
og graatande hjaa Gamlemor
i Storeseng seg gøymer.
Til henne alt ho segja maa.
Daa finn ho Ro; daa ser ho Raad.
Og snart i Svevn ho drøymer.
Men ute Vinden strøymer.